دسترسی با طناب ( راپل - کار در ارتفاع ) از فعالیت‌های کوهنوردی و غارنوردی و سنگنوردی نشأت گرفته است. در اوایل قرن بیستم، کوهنوردان و غارنوردان از طناب‌ها و تجهیزات مختلف برای صعود و فرود در مسیرهای دشوار استفاده می‌کردند. این تکنیک‌ها به طور اولیه برای بالا رفتن و پایین آمدن از صخره‌ها و داخل غارها توسعه یافته بودند.
در دهه ۱۹۸۰، استفاده از تکنیک‌های دسترسی با طناب به عنوان یک روش کار حرفه‌ای در صنایع مختلف شناخته شد. استانداردهای ایمنی و آموزشی برای این روش تدوین شد و به کارگران این امکان را داد تا به طور امن و مؤثر به نقاط بلند و سخت دسترسی پیدا کنند. این تکنیک به ویژه در صنایع ساخت و ساز(نصب سنگ نمای ساختمان, پیچ و رولپلاک نمای ساختمان ها،شستشوی نما و ... ) بازرسی سازه‌ها، تعمیر و نگهداری تأسیسات، و حتی در عملیات نجات و امداد مورد استفاده قرار گرفت.
با گذشت زمان،تجهیزات و تکنیک‌ها بهبود یافته و توسعه یافتند. ابزارهایی مانند هارنس، کارابین‌ها، طناب‌های مقاوم و سیستم‌های توقف سقوط به بازار آمدند که ایمنی و کارایی این روش را افزایش دادند. دوره‌های آموزشی تخصصی و مدارک معتبر بین‌المللی نیز برای دسترسی با طناب ایجاد شدند. مانند ایراتا (IRATA)
امروزه، دسترسی با طناب به عنوان یک حرفه تخصصی با استانداردهای ایمنی بالا شناخته می‌شود و در بسیاری از صنایع به طور گسترده استفاده می‌شود. این روش به دلیل هزینه کم و کارایی بالا نسبت به روش‌های سنتی، به یکی از ابزارهای کلیدی برای انجام کارهای پیچیده در ارتفاع تبدیل شده است.
کارهایی از قبیل : آببندی نمای ساختمان , پوشاندن درز انقطاع , نصب توری برای جلوگیری از ورود پرنده به پاسیو و ....
